به طور کلی شان پن آدم عجیبیه. هیچ وقت هم به عنوان یه بازیگر کارهاش چندان مورد توجه قرار نگرفته که احتمالاً یکی از دلایلش نداشتن یکی از فاکتورهای مهم سوپراستار شدن در هالیوود یعنی چهره ای جذاب و کاریزماتیکه. به طور کلی تماشاگر نمی تونه با اون احساس سمپاتیک کنه. در تموم این سال ها هم اگر چیزی از اون می شنیدیم به نوعی در حواشی سینما و یا فعالیت های سیاسی و ضد جنگش خلاصه می شده - ازدواجش با مدونا در دهه ی نود و یا سفرش به عراق در همین اواخر. به تازگی هم که تونست جایزه اسکار نقش اول مرد رو به خاطر بازی خوبش در رودخانه مرموز (کلینت ایستوود) ببره. اما برای دیدن بازی استادانه ش پیشنهاد می کنم من سام هستم(جسی نلسون-2001) رو از دست ندین. شان پن توی این فیلم نقش یه آدم عقب مونده ذهنی رو بازی می کنه که برای به دست آوردن سرپرستی دخترش هر کاری می کنه. شاید یکی از دلایل جذابیت فیلم و شخصیت سام اینه که اصولاً بیننده انتظار نداره که یه آدم عقب مونده خیلی خوش تیپ و یا خوش بر و رو باشه!