بعضی وقتا دوست داری تلویزیون رو خاموش کنی، تلفن رو قطع کنی، چراغ ها رو خاموش کنی و بی خیال همه کارهایی بشی که همین طور تلنبار شده ن و چشم هات رو ببندی و با خیال راحت تخت بگیری بخوابی. از اون خواب های عمیقی که وقتی بلند می شی احساس کنی شونه هات چه قدر سبک تر شده ن.
بعضی وقتا احساس می کنی دوست داری داد بزنی « نگهدارین! » من این بغل پیاده می شم ... دیگه خسته شدم ...
چی می شد اگه آدم ها هم پریز داشتند؟